من هرچه گریه می کنم آدم نمی شوم

من کیستم مگر ، که بگویم تو کیستی

بسیار از تو گفته ام اما تو نیستی

من هرچه گریه می کنم آدم نمی شوم

ای کاش تو،  به حال دلم می گریستی

دیگر چگونه روی دو پایم بایستم

وقتی به نیزه تکیه زدی تا بایستی

ای هرچه آب در به در خاک پای تو

در این زمین خشک به دنبال چیستی ؟

باید بمیرم از غم این زندگانی ام

وقتی که جز برای شهادت نزیستی

زهرا بشری موحد  

با درد خوشم که التیامم زهراست

با درد خوشم که التیامم زهراست

تسبیح ِ نماز ِ صبح و شامم زهراست

عمری است که شرمنده ام از عمر بلند
ای مرگ بیا بیا که نامم زهراست

زهرا بشری موحد