یک قافله گل به کربلا می آید

 از کعبه ی دل صدای پا می آید

موجی  ز  نوای  آشنا  می آید

با عطر عجیبی که به ما می گوید:

یک قافله گل به کربلا می آید

عشق است که در کنج دلم غم آمد

توفیق     عزاداری    و     ماتم   آمد

هنگامه ی نغمه های چاووش رسید

بی تابی      ایّام      محرّم    آمد

از سمت جنون سوی شما می آییم

دیوانه  و  مست  و  بی نوا می آییم

ما همچو شما مقصدمان دریا است

رودیم  و به عشق  کربلا  می آییم

باشد که چو آب از عطش پر باشیم

لب  تشنه ی آن لبان  پر در باشیم

ای کاش  که  با  جنون  مردد  آییم

ما نیز در این قافله چون حر باشیم

از  خویش   گذشتی  و   بریدی  زغیر

رفتی که  شوی  معنی  ختم  به خیر

در   آیینه ی   یار  چه   دیدی  آن  روز

کاین گونه ز جان دست کشیدی زهیر؟

پرواز   تو    بی نهایتی   دیگر   بود

عاشق   شدنت  عنایتی  دیگر   بود

چون جد خودت به عشق مبعوث شدی

پیغمبریت    حکایتی    دیگر    بود

آیینه شدی در تو تبسّم کردم

دریا شدی و در تو تلاطم کردم

تا در تب و تاب دسته ها غرق شدم

یکبار ه ترا ز چشم خود گم مردم

ای کاش به دریای غمت غرق شوم

در  حزن  عزا  و  ماتمت غرق شوم

ای کاش که قسمتم شود با این موج

روز   دهم   محرمت  غرق   شوم 

امین علیمردانی

.................... دوباره باز داره میاد بوی محرم  

زمزمه غریب مادر حسین

باز دلم نغمه ماتم گرفت

بوی خدا بوی محرم گرفت

صدای زنگ قافله می رسد

ارض و سما را همه جا غم گرفت

قصه کربلای خونین یار

 جان زهمه عالم وآدم گرفت

اعوذُ بالله مِن الکَربلا 

بر لب پر فیض حسین دم گرفت

غصه قلب زینب از هجر یار 

 شیون پیغمبر خاتم گرفت

زمزمه غریب مادر حسین  

 بر لب او اشک دمادم گرفت

ناله طفلان ز عطش بی گمان 

صبر وقرار از دلم علقم گرفت

نوای مظلوم حسین غریب 

خواب ز چشم همه عالم گرفت

شعر حزین محتشم تا ابد 

نقش به هر بیرق و پرچم گرفت

سینه عشاق ز مهر حسین 

 مُهر شدو عشق مجسم گرفت 

دیده دریای اشک ماتم اوست

دیده دریای اشک ماتم اوست

دل بهشت مبارک غم اوست

هر مه نو که سر زند ز افق

گوئیا اوّلین محرّم، اوست

قرص خورشید بر فراز سپهر

نقطه ای از کتاب ماتم اوست

از دو عالم گذشتم و دل من

پر زنان گرمِ سیر عالم اوست

هر که بی او بهشت می‌طلبد

هر کجا رو کند جهنّم اوست

محفل گرم اولیای خداست

هر کجا سایه ای زپرچم اوست

کشتۀ راه کشته ای گردم

که خداوند صاحب دم، اوست

سایه بر آفتاب حشر زند

سر هر کس که خاک مقدم اوست

در حریم وصال حق با خویش

هر که نامحرم است محرم اوست

دو جهان را به درهمی نخرد

عاشق صادقی که دَرهم اوست

همه شب یا زخم های تنش

گریه باید که اشک مرهم اوست

یافتم ره از آن بکعبۀ دل

که دو چشمم همیشه زمزم اوست

دار عشقش زدار جنّت به
به خدا این یقین «میثم» اوست