السلام علیک یا رقیه بنت الحسین علیه السلام

رفتی و نقش روی تو بر لوح دیده ماند

رفتی وداع تو به دل غم کشیده ماند

چون خم شدم که پای تو بوسم پی وداع

رفتی و قامت من غمگین خمیده ماند

در این سفر که نیمه ره از من جدا شدی

بار غمت به دوش دل داغ‌دیده ماند

آغوش من تهی شد و خار جدائی‌ات

در چشم انتظار من ای گل خلیده ماند

تا کی شب فراق سیاهت رسد بروز

چشمم به جلوه‌گاه سحر تا سپیده ماند

بس روز و شب که گَشتم و آوخ نجُستمت

باز این دلم، شکسته و در خون طپیده ماند

از شوق توست کز بدن ناتوان من

جانم برون نیامد و بر لب رسیده ماند

شد زرد چهره من و خشکید اشک چشم

گلهای انتظار من آخر نچیده ماند

بس گریه کردم و اثری در عدو نکرد

بس ناز کودکانه من ناخریده ماند

کو دست مِهر تو که نوازش کند مرا

خارم به پای و اشک به رویم چکیده ماند

در گوشه خرابه چو می‌رفت جان من

داغت نرفت از دل و اشکم به دیده ماند

بر چهره‌ام نشانه رفتار دشمنان

جای کبود سیلی و رنگ پریده ماند

هر لاله‌ای دمید حسانا ز خاک او

پیوسته داغدار و گریبان‌دریده ماند

حبیب‌الله چایچیان (حسان)