تاکنون سیلی محکم خورده ای

   تاکنون لاجرعه از غم خورده ای

تاکنون سیلی محکم خورده ای

مـادرت را سـمـت خانه برده ای

گـوشـواره دانـه دانـه  بـرده ای

مجنون تر از مجنون . . .

دل سوخته فاطمیه ایم . . .

دردی است در رقیه که درمان نمی شود

پایم حریف خار مغیلان نمی شود

دست شکسته یار گریبان نمیشود

گیسو نمانده تا پریشان کنم ترا

آری، سر رقیه پریشان نمی شود

دستی که می شناسم از این قوم بی حیا

راضی به جز شکستن دندان نمی شود

گفتم شبیه روی تو خاکسترین شوم

دیدم که جز به آتش دامان نمی شود

تا مغز استخوان تن من سیه شده

دردی است در رقیه که درمان نمی شود

محمد سهرابی

در دلش قاصدکی بود خبر می آورد

در دلش قاصدکی بود خبر می آورد
دخترت داشت سر از کار تو درمی آورد
همه عمرش به خزان بود ولی با این حال
اسمش این بود : نهالی که ثمر می آورد
غصه می خورد ولی یاد تو تسکینش بود
هر غمی داشت فقط نام پدر می آورد
او که می خواند تو را قافله ساکت می شد
عمه ناگه به میان حرف سفر می آورد
دختر و این همه غم آه سرم درد گرفت
آن طرف یک نفر انگار که سر می آورد
قسمت این بود که یک مرتبه خاموش شود
آخر او داشت سر از کار تو درمی آورد
آن طرف یک نفر انگار که سردرگم بود
مادری دختر خود را به نظر می آورد
زن غساله چه می دید که با خود می گفت
مادرت کاش به جای تو پسر می آورد

کاظم بهمنی