حنجر نازکی انگار ترک خورد و شکست

تا که بر روی زمین خیمه‌ی سقا افتاد

پدرت از نفس و مادرت از پا افتاد

ناخنت خون شده و چهره‌ی مادر زخمی

آنقدر چنگ زدی تا به رخش جا افتاد

به همه رو زدم اما چه کنم، خندیدند

چشم‌ها تا که به چشم تر بابا افتاد

خواستم بوسه بگیرم ز لبان خشکت

گذر حرمله افسوس به اینجا افتاد

حنجر نازکی انگار ترک خورد و شکست

کودکی بال زد اما ز تقلا افتاد

دست و پا می‌زدی و هلهله‌ها می‌آمد

عرق شرم پدر وقت تماشا افتاد

همه‌ی آرزویم بود زبان باز کنی

ولی انگار که یک فاصله اینجا افتاد

حسن لطفی

با درد خوشم که التیامم زهراست

با درد خوشم که التیامم زهراست

تسبیح ِ نماز ِ صبح و شامم زهراست

عمری است که شرمنده ام از عمر بلند
ای مرگ بیا بیا که نامم زهراست

زهرا بشری موحد

یا بنی قتلت عطشانا

 

شب جمعه دوباره در هیات

روضه حال و هوای دیگر داشت

کوچه ای با زبان سینه زنی

خبری از حضور مادر داشت

 

روضه خوان در حوالی گریه

سخنی از وداع خواهر گفت

و گریزش به یک وصیت بود

وقتی از بوسه های آخر گفت

 

ناگهان مادری رسید از راه

صورتش قطره قطره در باران

چادرش هم هنوز خاکی بود

همچنان از نگاه ها پنهان...

 

بعد تا یک غریب مادر گفت

شانه ها گریه گریه لرزیدند 

جا به جا شد زمان و سینه زنان

کربلا را به چشم خود دیدند

 

این شب جمعه باز می پیچد

دور شش گوشه ناله ای آنگاه:

  یا بنی قتلت عطشانا 

 السلام علیک یا اماه 

محمد غفاری

حرم حضرت زینب در محاصره ...

من دلم آرام است چون

پرچم عباس بالای گنبد

حافظ حریم بانوست ..

شیعه هرگز نهراسد چو زکینه دشمن

دل ما تحت لوای علم عباس است