سفره بدون نان تو لطفی ندارد

قدری برای حال و روز خود دعا کن

 الله را بهر شفای خود صدا کن

ای مهربان بانوی من فکر پرت باش

کمتر دعا از بهر این همسایه ها کن

پهلو و بازویت علی را جان به لب کرد

فکری برای اشک چشم مرتضی کن

سفره بدون نان تو لطفی ندارد

برخیز از جا و تنورت را به پا کن

جان حسین و زینبت در آخرین بیت

گوشه نگاهی از کرم بر این گدا کن

محمد رضائی

تا داغ این شقایق زخمی نهان شود

جایی برای کوثر و زمزم درست کن

اسما! برای فاطمه مرهم درست کن

تابوت کوچکی که بمیرم درون ِ آن

با چند تخته چوب برایم درست کن

تا داغ این شقایق زخمی نهان شود

تابوتی از لطافت شبنم درست کن

مثل شروع زندگی من و مرتضی

بی‌زرق و برق و ساده و محکم درست کن

از جنس هیزمی که در ِ خانه سوخت، نه

از چند چوب و تخته‌ی مَحرم درست کن

طوری که هیچ خون نچکد از کناره‌اش

مثل هلال لاله کمی خم درست کن

شیخ رضا جعفری

به خودش گفت چرا چادر او خاکی شد

... به خودش گفت چرا چادر او خاکی شد

 بشکند دست حرامی؛ که چه با ما کرده

یاد نامرد که لبخند بر لبهایش بود 

 یاد سیلی و رخ نیلی و بابا کرده

یاد آن خانه که دیوار و درش آتش بود

روضه‌ی میخ و در سوخته بر پا کرده

حیف که ام‌البنین نیست ببیند ساقی

عاقبت فاطمه را علقمه پیدا کرده

نقش دندان او بر مشک چه خوش جا کرده 

 پدر مشک غمت پشت مرا تا کرده

تیرها در بدنت از دو طرف بیرون است

 وای هر تیر دو جا را به تنت وا کرده ...

قصه از حال و هوای پسرش معلوم است

قصه ی کوچه ی باریک سرش معلوم است

حرف کوچه که بیاید خطرش معلوم است

خوب پیداست زمین خورده کسی در کوچه

جای زانو زدن رهگذرش معلوم است

این زمین خورده زنی بوده جوان ،تقریبا

رد پای پسری دور و برش معلوم است

یک نفر مرد ،نه،نامرد از اینجا رفته

این مغیره که برایم هنرش معلوم است

خبرآمد که به یک ضربه زمین افتاده

فاطمه رفتنی است از خبرش معلوم است

جای سیلی دو سه روزی به سرو رو باقی است

گاه حتی دو سه هفته اثرش معلوم است

هرچه هم روی بگیرد ز علی می فهمد

قصه از حال و هوای پسرش معلوم است

عاقبت منتقم خون شما می آید

صبح وعده شده کم کم سحرش معلوم است