آسمان را به ریسمان بردند

آسمان را به ریسمان بردند

آسمان را کشان کشان بردند

پیش چشمان دیگران بردند

مادرم داد زد بمان! بردند

بازوی مادرم سپر، اما

بین آن کوچه چند بار افتاد

اشک از چشم روزگار افتاد

پدرم در دلش شرار افتاد

تا نگاهش به ذوالفقار افتاد-

گفت: یک روز یک نفر اما...

سید حمیدرضا برقعی

شاعر شکست خورده طوفان واژه هاست

با اشک هاش دفتر خود را نمور کرد 
در خود تمام مرثیه ها را مرور کرد 

ذهنش ز روضه ها ی مجسم عبور کرد
شاعر بساط سینه زدن را که جور کرد 

احساس کرد از همه عالم جدا شده است 
در بیت هاش مجلس ماتم به پا شده است 

در اوج روضه خوب دلش را که غم گرفت 
وقتی که میز و دفتر و خودکار دم گرفت 

وقتش رسیده بود به دستش قلم گرفت 
مثل همیشه رخصتی از محتشم گرفت 

باز این چه شورش است که در جان واژه ها ست 
شاعر شکست خورده طوفان واژه هاست 

بی اختیار شد قلمش را رها گذاشت 
دستی زغیب قافیه را کربلا گذاشت 

یک بیت بعد ، واژه ی لب تشنه را گذاشت 
تن را جدا گذاشت و سر را جدا گذاشت 

حس کرد پا به پاش جهان گریه می کند 
دارد غروب فرشچیان گریه می کند

 
با این زبان چگونه بگویم چه ها کشید 

بر روی خاک و خون بدنی را رها کشید 

او را چنان فنای خدا بی ریا کشید 
حتی براش جای کفن بوریا کشید 

در خون کشید قافیه ها را ، حروف را 
از بس که گریه کرد تمام لهوف را 

اما در اوج روضه کم آورد و رنگ باخت 
بالا گرفت کار و سپس آسمان گداخت 

این بند را جدای همه روی نیزه ساخت
"خورشید سر بریده غروبی نمی شناخت

بر اوج نیزه گرم طلوعی دوباره بود" 
اوکهکشان روشن هفده ستاره بود

مشک برداشت که سیراب کند دریا را

مشک برداشت که سیراب کند دریا را

رفت تا تشنگی اش آب کند دریا را

آب روشن شد و عکس قمر افتاد درآب

ماه می خواست که مهتاب کند دریا را

کوفه شد، علقمه شق القمری دیگر دید

ماه افتاد که محراب کند دریا را

تا خجالت بکشد،سرخ شود چهرهء آب

زخم می خورد که خوناب کند دریا را

ناگهان موج برآمد که رسید اقیانوس

تا در آغوش خودش خواب کند دریا را

آب مهریهء گل بود والا خورشید

در توان داشت که مرداب کند دریا را

روی دست تو ندیده است کسی دریا دل

چون خدا خواست که نایاب کند دریا را

سید حمید رضا برقعی